Nasza infrastruktura sieciowa obejmuje również podmorską linię kablową o napięciu 450 kV i długości 127 km. Długość całej linii łączącej Polskę ze Szwecją wynosi 254 km.

Stan sieci przesyłowej potwierdza wysoki zbiorczy wskaźnik dyspozycyjności urządzeń przesyłowych (DYSU), który w 2023 r. osiągnął poziom 99,87 proc. przy wartości referencyjnej ≥ 97,5 proc.

Wskaźnik dyspozycyjności urządzeń przesyłowych – DYSU – obliczany jest jako średnia arytmetyczna wartości wskaźników dyspozycyjności 5 grup urządzeń przesyłowych obejmujących grupy linii oraz transformatorów zainstalowanych na naszych stacjach.

Dyspozycyjność każdej z grupy tych urządzeń liczona jest jako stosunek faktycznego czasu pracy urządzeń przesyłowych (w godzinach) w ciągu roku do nominalnej liczby godzin w ciągu roku.

Wskaźnik DYSU jest ukierunkowany na monitorowanie gotowości elementów sieci przesyłowej do świadczenia usługi przesyłania energii elektrycznej i uwzględnia dyspozycyjność wymienionych poniżej 5 grup urządzeń przesyłowych:

1. Linie kategorii L1 ─ linie międzynarodowe, promieniowe oraz pracujące na napięciu 400 kV, obciążone w szczycie mocą powyżej 300 MW, a także pracujące na napięciu 220 kV, obciążone w szczycie mocą powyżej 170 MW.
2. Linie kategorii L2 ─ pozostałe linie nie wymienione w punkcie 1 i 3.
3. Linie blokowe LB – linie wyprowadzające moc z elektrowni (łączą elektrownie z dużymi stacjami przyelektrownianymi).
4. Transformatory w stacjach kategorii S11 – transformatory w stacjach mających połączenia z systemami innych państw, w stacjach przyelektrownianych oraz w stacjach sprzęgających sieć 400 i 220 kV.
5. Transformatory w stacjach kategorii S22 – transformatory w pozostałych stacjach nie wymienionych w punkcie 4.

Prowadzenie nadzoru nad pracą i stanem technicznym sieci przesyłowej

Utrzymanie majątku sieciowego wymaga pełnienia stałego nadzoru nad pracą i stanem technicznym poszczególnych elementów sieci przesyłowej. Do tego zadania w strukturach Departamentu Eksploatacji zostały powołane służby nadzoru eksploatacji: Centrum Nadzoru (CN) w Konstancinie-Jeziornie oraz pięć Regionalnych Centrów Nadzoru (RCN) w siedzibach zamiejscowych komórek organizacyjnych w Warszawie, Radomiu, Katowicach, Poznaniu i Bydgoszczy. Model służb nadzoru ma strukturę hierarchiczną. Regionalne Centra Nadzoru funkcjonalnie podlegają Centrum Nadzoru i odpowiadają za wyznaczony obszar majątku sieciowego PSE.

Rys. 1. Organizacja służb nadzoru eksploatacji PSE S.A.

PSE, w toku swojej działalności, starają się zapobiegać powstawaniu dużej ilości odpadów. Istotną rolę w tym obszarze mają racjonalnie prowadzona gospodarka magazynowa oraz przemyślane działania po demontażu urządzeń. W sytuacjach, gdy demontaż dotyczy urządzeń sprawnych, podejmowane są decyzje o przekazywaniu urządzeń do składowania na rezerwie magazynowej w celu ponownego użycia na potrzeby usuwania awarii lub bieżących napraw. Gdy demontaż dotyczy urządzeń niesprawnych, rozważane jest poddanie urządzeń odpowiednim badaniom i – w następstwie – wykonanie remontu. Tym samym po przeprowadzeniu remontu urządzenia wracają na rezerwę magazynową jako sprawne i nadające się do ponownego użytku.

W przypadku urządzeń lub materiałów, które utraciły sprawność techniczną, PSE podejmują decyzję o zaniechaniu przeprowadzenia remontu. W rezultacie przeprowadzane są postępowania przetargowe na odpowiednie i odpowiedzialne zagospodarowanie urządzeń i materiałów, które finalnie stają się odpadami.

Gospodarka odpadami w PSE odbywa się poprzez przekazanie odpadów wyspecjalizowanym firmom, które w zakresie swojej działalności posiadają odpowiednie decyzje środowiskowe na ostateczne zagospodarowanie odpadu o danym kodzie oraz posiadają udokumentowane doświadczenie w tym zakresie. Od odbiorców odpadów, którzy nie posiadają odpowiednich decyzji do ostatecznego zagospodarowania odpadów niebezpiecznych, PSE wymagają udowodnienia faktu przeprowadzenia procesu przetwarzania oraz, w rezultacie, przekazania odpadów niebezpiecznych do ostatecznego zagospodarowania. Proces ten jest ściśle nadzorowany od momentu uznania urządzenia lub materiału za odpad do momentu ostatecznego zagospodarowania odpadów niebezpiecznych poprzez proces unieszkodliwienia lub przygotowania do ponownego użycia.

W skład niektórych urządzeń wchodzą materiały podlegające odzyskowi. Są to m.in.: olej, stal, aluminium, miedź i porcelana. Materiały te po uprzednim przetworzeniu podlegają odzyskowi, dzięki czemu mogą być ponownie wykorzystane w różnych gałęziach gospodarki.

Opisane działania wpisują się w ideę gospodarki o obiegu zamkniętym, w której priorytetowe znaczenie ma ponowne wykorzystanie urządzeń i materiałów oraz prowadzenie napraw i remontów tak długo, jak długo jest to możliwe i uzasadnione ekonomicznie. Przekłada się to na wydłużenie cyklu życia urządzeń i materiałów, co w praktyce ogranicza wytwarzanie odpadów do niezbędnego minimum. W momencie, gdy cykl życia urządzeń i materiałów dobiega końca, surowce i odpady po odpowiednim przetworzeniu pozostają w gospodarce dzięki procesowi recyklingu.